Mantığım ve sağduyulu yanım telefonlarda hala azarlar gibi konuşan adama “arada özlüyorum” gibi laflar edebilmeme anlam veremiyor, akıl karı değil cidden...
Babam ölmemiş olsa bağlılıkla bağımlılık arasındaki çizgiyi daha net çizebilir miydim acaba?
Yanlış bir karar verdim dün, acale ettiğim için oldu, aklımdan atamıyorum, basit bir hataydı tamamen maddi sonuçları olan ve benden başkasıyla ilintili olmayan... olayın kendisi değil de bana verdiği o başarısızlık hissi, fena.
Pek de öyle başarı abidesi bir hayatım yok, mükemmeliyetçi desen değilim, kendine ve kararlarına güvensizlik dersen işte tam isabet...
Babam diyorum beni dünyada koşulsuzca en çok seven kişi, hatırlayabileceğim yaşa kadar, çok değil, anılarla avunacak kadar yani, az biraz daha sevmeye vakti olsaydı benim için hatalar ölümcül değil insancıl olur muydu?
Beni değersiz hissettiren kişilere karşı güçlü durmam saçmalık, onları umursamadığım noktada asıl güç... kalbimin karadeliği yok olsa el yordamı kör göze gittiğim yollarda tökezlemezdim, değil mi?
Yaşanan hiç bir an boşuna değil, bir şeylerin yanlış gittiğini düşündüren bu kalp sıkıntısı sadece basit bir cüzdan hatası değil farkındayım, keşke bilinçaltımın soğuk sularına biraz daha aşina olabilsem yahut uzak durabilsem.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder