Oğlum bir hafta evde olmayacak.
Hüzünlü ve huzursuzum, oğlumun iş dönüşü evde olmayacağını düşününce kalbim ezişip büzüşüyor.
O çok heyecanlıydı, 2 gün önceden bavullarını hazırladı, gözleri çakmak çakmak büyük bir hevesle gitti, kursağında kalmaz inşallah...
Yavruma başından atamadığı bir sorumlulukmuş gibi davranmasından çok korkuyorum. Sorumluluğunu anasına yıkacağı için şimdilerde çok sıkıntı yok aslında, Allah uzun ömürler versin.
Ona baba olmaktan kaçındığı zamanlar er ya da geç gelecek, izin günlerini kuzuma feda ettiğini düşünecek kadar sık görüşmediklerine memnunum...
Bana nakliyesi ederinden pahalıya mal olan, kendisinin gözden çıkardığı, benim atamadığım-yakamadığım döküntüler için diş bileyen adam, oğluma ettiği masrafları da bir kenara yazıyor olmalı...
Babası yeni aileisini tanıştırırken kalbi kırılacak biliyorum, umarım biraz daha zaman vardır o güne, umarım çok yaralanmaz, düşe kalka büyüyecek biliyorum ama çok küçük daha, çok masum...
Anneme 40 yaşımda bile kızgınım, o adam için... baba daha mı normal hissettirir? O aileyi bir bütün olarak görüp dahil olmak ister mi?
Yanımda kaldığına pişman olur mu? tek başına çabalayıp duran bu şapşal daha mı acınası hissettirir ona? bazen sert davranıyorum ona ama sevgimi esirgemiyorum hiç, yine de eksik hisseder mi çok? ikimizden de nefret ettiği zamanlar olur mu? korkuyorum...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder