nostalji zamanı

seneler sonra bile şuraya yazmak istiyorum ya her başım sıkıştığında... deli olmalıyım.

bol bulutlu bir hava var dışarda, parmak uçlarım üşüyor, ellerimin yapacak çok işi var, kalkmış farkedileceği besbelli yazıyorum kabak gibi ortadaki bilgisayarımda bunları, her an biri gelip "ne yazıyorsun hararetle" diyecek ödlekliğiyle, gergin bir rahatlama isteğiyle, pek kafa yormadan, burdayım, şimdi

sen nerdesin iki gözüm, özledin mi beni?

hiç bekleyenim oldu mu? gerçekten... komik yahu çift laf arasında bile bunca boşluk, "eziklik" demek daha doğru ama kendime acımasız olmuyorum artık, değiştim, tortop oldum bu arada, var ya yalnız teneke aynı teneke, her zamanki gibi takur tukur, boşluk sesi arttıkça hacmim genişledi herhalde... daha suskun daha sıradan... öyleyim işte...

nasılsın?

ortaya konuşmayalı epey olmuş,whatsapp grubunda sorularım araya karışmış gibi hissettirdi birden, cevap gelmeyeceğinden emin ve lakin bir saat sonra bile sürpriz bir cevap ummaya devam edermişcesine...

yazmak iyi geldi, işe dönmeliyim, özlemeye mi yoksa yazmaya mı devam?... gönlüm burdan yana, parmaklarım zan altında...