yerle göğün arasında

duygularıma yavaş yavaş kavuşuyorum; dün mütemadiyen ağlıyordum bugün ha bire gülümsüyorum, ispatı bu bana göre!

yüklerimi atmaya kilolardan başlama kararındayım, kocamla anlaşma bile yaptım, bir sürü vaadler aldım, hayırlısı bakalım...

yüzümdeki kasların farkına varmak harika, gülümsemek güçlü hissettiriyor, coşabilen duygulara sahip olmak müthiş... beni saran uyuşukluğun geçmesi canımı yakar diye korkuyormuşum onu farkettim, ağlamayı bile es geçtiğim bunca zaman kendimi koruyabildim mi? ortada "ben" diyecek bir şey kalmadığına göre çuvalladım. düşmüşüz madem kalkarız, yürümek güzel, gülümseyince kilometrelerce yürüyebilirim gibi geliyor.

bu oğlumun gücü, onunla geçirilmiş sevimli bir akşam üstü, yeniden annesi gibi hissettiğim mutlu birkaç saat ve beynimi boşaltan minik masum gülücükler, evet, hayat sırf öylesi bir an için bile yaşanabilir, şükür çok şükür...