nefesimi tutuyorum

bir nefeslik canım var, tam gırtlağımda bir düğüm... nefessiz kalınca ya da çok çok yükseklerde tutan o serkeş baş dönmesi adımlarıma karışıyor, mutluluktan uçsam ayaklarım yere basıyor olmazdı değil mi? tuhaf... rüyalar karanlıktan ibaret, hayallerin kafası güzel, gerçekler sıradan... yakışıklı bir koca, sevimli bir çocuk, sıcak bir yuva, rahat bir iş, asgaride sorunlar; buna rağmen durmak bilmeyen sorgu, bağır çağır bir iç ses, şirret farkındalık, hele ki o eleştiri çatalı yok mu sapı sana giriyor, diğer yanı üç bir tarafa... mutlu olmalıyım, çok mutlu olmalıyım, mutluluğun bile gereklilik kipinde yaşandığı yerlerde... yaşamalıyım, hayat dolu, fokur fokur hem bu kadar soğuk bir memlekette sıcakkanlı olmalıyım, yapılmayacak iş değil ve fakat kimi kandırıyorum, oğluma sıradan gerçeklerin hayal kırıcı rüyalarına uyutmaya hazır mıyım? daha az düşünüp daha çok yaşasam olacak, olacak bundan eminim, belki o zaman yaşatırım, biliyorum yapabilirim.