Eski'yle normal konuşabiliyorum artık -oğlanı bile çekiştirdim bir ara- artık sesimde titreme yok, çatallık yok, öfke yok, heyecan yok, gerçi iğnelenince tepki vermiyor değilim ama ölçüsüz tepkiler yok, duygu krizleri yok... 

Yıllar sonra uzun sayılabilecek ilk normal konuşma sonrası "acaba beni özlüyor mudur?" sorusu içimden geçse de "amaaaan özlerse gider karısına sarılır bitti gitti dedim" çok da üstüne eğilmedim fikrimin...

Tuhaf... yıllar sonra hiç görmediğim biriyle normalleşebildiğim için gururlanmam da bu durumun birazcık da olsa kalbimi hala kırıyor olması da, oğlumun her konuştuğumuzda dikkat kesilmesi de tuhaf... ama en tuhafı normal konuşabiliyor olmak... ben normale dönemiyorum çünkü... ya hastayım ya yorgun, aynaya gülerek veya gördüğünü severek bakmayalı kaç yıl oldu? 

Nekahat halimin bu kadar uzun sürmesinde onun suçu yok... bir şeyler kırıldı bir yerde, yuva tutmuyor, bozulup duruyor... tamiri benim harcım değil belli oldu, bunca zaman geçtikten sonra dikiş tutturamadığıma göre... yardım almalıyım ama işin ironik tarafı; ben eski dışında hiçbir insana "yardıma ihtiyacım var, yardım et" demedim, belki babasız büyümüş kız sendromudur (adını atıyorum ama sezgilerim babama bağlıyor olayı) annemden veya abimden bile direkt yardım istemedim.

En net hatamdı yardım ummak... yardım istemek benim için yeni olabilir ama belki muhatabım için yardım etmeyi hiç istemeyecek kadar kadim bir mesele... bunu böyle düşünürken, bedeli tahsil edilmiş bir terapiye bile gitsem yardım isteme fikri tüylerimi diken diken ediyor.

Fikrimin değişmesi güvenmekle mi dayanılmaz acılarla mı mümkün olur? değişecek gibi değil şu haliyle... Bu dağı arşınlamak bakalım ne zaman mümkün olacak, hayırlısı...