Durup durup ağlıyorum, şimdinin pişmanlıkları mı geçmişin yası mı çok kestiremesem de, zaman mekan dinlemeden bastırıveriyor sağanak halinde... birkaç kez iş yerinde salya sümük yakalandım, evde artık saklama gereği bile duymuyorum, abimle de atıştık geçenlerde; gelmiş geçmiş gelecek ne varsa dümdüz hem söyledim hem ağladım... tutamıyorum artık, en ufak duygusal yük bile tonuyla çöküyor sırtıma, kamburum çıkacak, yakındır.
"Havadandır" diyorum, şehir hiç olmadığı kadar gri... insanın içini üşüten rüzgarlardan esiyor, üşüsen de ılık bir el dokunmuş gibi hissettirenlerden değil.
Aksi gibi kendimi yola vurasım var, dinlenmeksizin yürümek istiyorum, yağmura çamura annemin kızmalarına iş arkadaşlarımın imalı bakışlarına aldırmadan -biraz makul karşılansın diye artan yakıt fiyatlarını bahane edip- mesainin zincirinde olmadığım vakitlerde yürüyeceğim, ıslanacağım ve görünen o ki her zamankinden fazla ağlayacağım... kimbilir içim çıkana kadar ağlarsam küflü yalnızlıkları da söker atarım belki sindiği kuytulardan...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder