Yürünecek kilometrelerce yol, okunacak düzinelerce kitap, görülecek milyonlarca güzellik, fark edilecek yığınla ayrıntı var hayatta...
Kös kös otururken gündüz düşü kurmaktan öteye gidemesem de, işin gücün parçasıymış gibi ciddi bir suratla bloga takılmakla yetinsem de, yazıldığı yerde kalmayacak inşallah...
Çok minicik adımlarla usul usul yürüyorum artık, elim onca yıl sonra sayfaları çevirmenin güzelliğini hatırlıyor, fotoğraflamak istediklerim her geçen gün artıyor ve beynimdeki karıncalanmadan kurtulduğum anlarda aklımı an be an kullanıyorum, bir bebek kadar savunmasız ve savruk oluyor bu dediklerim ama oluyor artık...
"Belki başkaları için burası cehennem kadar sıcak bir suç şehri ama benim cennetim" dedim, güldü iş arkadaşım. Ne kadar uzun zamandır nefesimi yutkunurmuş gibi güç bela içime aldığımı bilse... şükür, şükür...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder