Bazen benim de etten kemikten olduğumu, kestiğinde kan akıtacağımı, üzülünce gözyaşı dökebileceğimi unutuyorum, kahkaha atarken nefes almayı unutan şapşal suratlar yapabildiğimi, çığlık çığlığa koşup heyecandan havalara sıçrayabildiğimi unutuyorum.
Eski gotik bir yapıda süs diye duran çelik zırhlar gibi... her an savaşa başlayacakmış izlenimi veren ve fakat kılını kıpırdatamayan çelikten bir kabuk mu kaldı benden geriye gerçekten? umut var, son nefese kadar umut hep var...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder