beynim sünger gibi... oğlum için süt, iş için göz, ev için eller, yol için ayaklar... hepsi ama hepsi beynimden bağımsız çalışıyor, belki gerçekten öyle, sınavlara girip sorular çözerken bile beynimin varlığını hissedemiyorum, zekayla akıl iyi dost ama kesinlikle aynı şey değil... kafadan şöyle, kafadan böyle... peşin hükümlülük de beynimin iş astığını göstermiyorsa artık... aklımı kurcalayan hiçbir şey yok, oysa bir sürü sorun var aklıma takılabilecek, oysaki hiç sorunum yokken bile beynim çatlayıncaya kadar düşünürdüm, pek çok kez tavandaki çatlaklarda beynimin tüm kıvrımlarına ulaşabildiğimi hissediyordum, kendimi bilmesem beyinsizin tekiyim zanneceğim.
'Beni nasıl tanımaz bunca zamandır' diye bozuluyorum insanlara, nasıl da otomatiğe bağladığımı hiçe sayarak, beynimin bedenimden bağımsızlığını ilan ettiğini yok sayarak... onu görmezden gelmelerimin bedeli mi bu acaba? beyin küser mi canım, yok artık, umarsızlaşır ama, duyarsız hale gelebilir, belleğimde bunun zirilyon tane anısı var.
çocuk gelişimine kafayı taktığım dönemde "beni neden suluyorsunuz" diyen bir çocuğun hikayesi dönüp duruyordu paylaşım bıdı bıdılarında, akıl zembereği denen meret ben yaşlarda da boşalır mı acaba?'... sorular bile ne kadar inceliksiz...
virajdayım, hayatın dönüm noktalarından ödüm kopuyor, baskı altında hissetmeyi oldum olası sevmedim, neydim çok net hatırlıyorum, ne olduğum kısmından nefret ediyorum; annelik hariç, beyinsizliğimin tamamı dahil...
'dünyayı gezmek istiyorum' bunu sesli söylediğimde yalnızsam bile alaycı bir gülümseme yerleşiyor suratıma, artık kendime inanmıyorum, hiç... kendi yalanına inanan insanlar var ya benim sorunum insanların yalanlamalarına inanmak... "yapamazsın sen onu" denilen hiç bir şeyi gerçekleştiremedim şimdiye kadar... vazgeçtiğim için değil, o alaycı gülümseme, kendimleyken dönüp beni bulduğu için...
İnsanın doyduğu yer derler, sevdiğin insanlarla güzelleşir şehirler derler, bende bunlar yalan... Adana'dakinden daha iyi kazanıyorum, Ankarada sevdiğim iki buçuk insan var ki İstanbul'dakilere denk tutmak cinayet olur, yine de İstanbul "İstanbul" işte... deliler gibi özlüyorum, orda hissettiğim duygu yoğunluğu ne Adana'da ne Ankara'da var. Kocamla ilk gerçek randevum İstanbul'da olmasaydı, hissettiklerimden emin olabilir miydim veya ben İstanbul'da geçirdiğim o üç seneyi hiç yaşamasam kendime dair hiçbir fikrim olur muydu? kendimi tanıyorum, kocamı seviyorum ve İstanbul'a şükrediyorum, iyi ki varsın İstanbul, sen fondayken her şey daha net, ruhum, kalbim, aklım birlikte olmayı hiç sendeki kadar sevmiyor. Ankara robotik, rahatına alışırsın da sevmesi... Adana konusunda zaten hiç ağzımı açtırma... güzelim İstanbul, seni bulmasam Adana'yı yeniden sevebilir miydim ondan bile emin değilim...
İstanbul=trafik, yolda olanın gördüğü yalnızca yolculuğun seyri... yuva her şehrin çok çok ötesinde elbette, o ayrı... ama İstanbul "İstanbul" işte...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder