talim terbiye konulu!

kızım olursa onu kesinlikle masallarla büyütmeyeceğim, ne çok beklenti biriktirmişim içimde yahu masallardan, romantik komedilerden...mutlu sonlu hikayelerden beslene beslene obur şişko ve şımarık hale getirmişiz içimizdeki çocuğu, romantizmin kaidelerine uymayan anlarda içteki zırıltıları dinliyoruz, istediğimiz kadar ayaklarımız yere bassın, o şişko kursağımıza oturduğunda içimize çöken ağırlığı tarif etmenin yolu var mı?!...aynı masallarla büyütülen obur oğlanların kadınının kahramanı olmadığında koca koca adamları içten içe nasıl ısırıp tekmelediğini düşünemiyorum bile...süpermeni hep pohpohlamak mı lazım? peki hep prensesi allayıp pullayıp iltifatlara mı boğmak lazım? nasıl başedilir zamanenin bu türden arızalarıyla?