moral gücü yadsınmayacak bir olay...bugün birkaç kişiden çok iyi göründüğümü duydum, suratımdaki tüm sivilceler ve lekeler kremler marifetiyle değil de stresten uzak, mutlu bir haftasonuyla düzeldi.
gerçi gidişimden gelişimde leylalığım üzerimdeydi, telefonu anahtarı gelirken yolda yemeyi istediğim keki bile unuttutacak kadar aklım havalardaydı.
insan sevdiğinin yanında olmalı...ölümle içli dışlı bir işte çalışmak hergün bu türden cümleleri beynimde çınlatıyor, bazen ölümden bahsediyor annem, eşim, abim, arkadaşlarım, bana o sırada nasıl bir an yaşattıklarının farkında bile değiller...
ölümle yalnızlık oldukça uyumlu bir çift, hayatın imüğüne çöktüklerinde lafa söze ne hacet!...kendileriyle tanışıklığım olduğunu anlamak zor olmasa gerek, zaman zaman kabullendiğim bile söylenebilir hatta kabullendiğim bile oluyor, dün sırf 20 tl kaybettim diye "ben öleyim" dedim mesela...sonra sevda beni öptü gerdanımdan, geçti gitti.
maddi meselelerle boğuşurken derimin kalınlaştığını farketmemişim, nasırım batıyor bu aralar, ince ince sızlıyor, törpülenmeli...kendime bakmak bebek bakmak kadar zor, acaba neden?
heeeey, pusarık, bu blog de mi senin, bu adresten yorum yapıyon de mi, okurix te gördüm adresini deee, çünkü, blogun var gözükmüyor, yorum yaptığın profilde :)
YanıtlaSilbuyrun benim :)
YanıtlaSil"web sayfası" diye gözüküyor blog, farklı google hesabı kullanıyorum browser'da, blog için kulandığım hesabı eklemiştim ama yorum yaparken ona geçiş yapamıyorum, ondan aslında bütün karışıklık...