huzur lütfen gel de beni bul, aradığım yerlerde ben seni bulamıyorum.

kendimi birine açtığımda şeffaflaşıyorum, içimin ta ciğerimin görülebildiğini düşünüyorum sırf bu nedenden...tabi ki yanlış düşünüyorum çünkü insan kendi gözleriyle kendine göre bakıyor, olmadık ithamlara denk gelmek her an için mümkün, sen ne kadar kendini anlatsan da, saydamlaşma çabasında olsan da, bir yerde saçma hatta gereksiz galiba...kırılmaktan başka neye yarıyor yahu, kendini yok etmekten başka neye yarıyor? giderek görünmez oluyorsun ve karşı taraf seni varsaydığı şekliyle kalabiliyorsun onda, kalırsan tabi...

fildişi kuleler kötü, tamam, kabul...peki ya samimiyet? acıtmayacak kıvamı tutturmak öyle zor ki...sahtelikten ne kadar hazetmiyorsam samimiyetime kurban olmak beni en az bir o kadar ifrit ediyor.

sakince kendimi hizaya almaya çalışıyorum, stres fazlası için tahliye borusu filan ne iyi olurmuş yahu...şu an berbat hissediyorum ama kimbilir belki uzun vadede daha iyi olur, gözümün önünden geçenler çok sinir bozucu...

Allah'ım sen daha iyi bilirsin, zalimsem beni ıslah et, değilsem koru beni bu zalimce ithamlardan, yakın mesafeden denk gelince çok canımı acıtıyor.