buraya yazmaya hasret kaldım.

duygusal yoğunluğumun zirve yaptığı noktalarda nasıl oluyor da yazamıyorum?...şöyle ki; ormanlarından geçilmeyen yemyeşil dağların bile başı kel! zirveden göğe falan fışkırmıyor insan, duygusal anlamda bir kısırlığın pençesine düşüyor bence, ne zaman ki eteklerinde gezinip dolaylarında bulunuyorsun o sıra karşında duran büsbüyük duygulardan çabadan falan feşmekandan bahsedebiliyorsun işte, hatta ağzın dilin durmuyor anlatacağım hevesiyle...

bugün sevmenin nasıl olduğunu soran bir yeni yetmeye "düpedüz aptallık" dedim, adam küfretse bile bakıp gülümsemek istiyorum sadece, kulağa bundan daha aptalca gelen başka bir şey olabilir mi?(acı ama gerçek)aptalca olduğu kesin velakin bütün uyuşturuculardan daha iyi kafa yapıyor, yan etkilerine kendisinden daha fazla dikkat edilmesi gerekmekle birlikte tamamen sağlıklıdır, hayat bile kurtarır, dozunda kalırsa elbette...aşk iyidir hani demem o ki kafam güzel mütemadiyen...

haftasonu yüzükleri aldık, nişana daha bir aydan fazla var ve fakat o zamana kadar bir daha görüşme ihtimalimiz pek yok, bunu son gün hengamesine karıştırmak istemedim, en azından keyfime göre oldu, üstelik kendimi duruma hazırlayıp korkularımla yüzleşmek için zaman da kaldı, dün taktım yüzüğü öylece baktım dakikalarca mesela, o küçücük yüzük gözümde büyüdükçe büyüdü ve olağan boyutlara döndüğünde benim cevaplanacak daha çok sorum, sorunlara bulacak daha fazla çözümüm oldu şükür...kışkırtıcı tereddütler ve onulmaz heveslerle doluyum.

uzak olmak ne kötü, kızıp küsmeye de sevip öpmeye de yeterince vakit yok...