kurban olduğumun gastroözofajikreflüsü

reflüsü olanlara özgü bir şenlik yaşıyorum, içtenlikle ve oldukça derinden, o kadar ki; tüm iç organlarım bu içtenlik karşısında yanarak titriyor, havai fişekler gibi gırtlağımda patlayan asitlerin coşkusuyla gözlerim yaşarıyor, tam sırtımda reflünün beni saran sıcaklığını duyuyorum, midemin fokur fokur kaynaşan canlılığı karşısında orta yaş triplerine girmiş yorgun görüntümden utanıyorum, gırtlağımdan genzime ordan da beynime doğru uzanan ekşimsilik asitten değilmiş de göçermiş ruh halerimdenmişmiş gibi...

yeniyetmenin tekiyken damdaki asmadan korukları salkımında yolup tuzlaya tuzlaya mideye indirirken de festivaller olurdu böğrümde böyle, arsız oğlan görmüş gibi kızarır bozarırdım -hiç işim olmazdı o deli çağlarda delikanlılarla filan, öyle de kafayı içine gömmüş burnunun ucunu görmeyi bile unutmuş haldeydim ya o ayrı mesele- işte öylesi içim coşup kusarak kendimi aştığım zamanlarda bile yapmadığım bir şey yapıp iki aspirin atmak olaya renk katabilir diyorum, hani ne de olsa kırmızı çekici renk, yakışır(!)

mayası hoş biriyim ben, gayet sakin, sıkıcı olabilecek kadar durağan fakat içi yakıcı ve de yıkıcı coşkularla dolu, zehirli bir karışımı var yaşamımın, 'dertlere deva hastalara şifa' denebilecek bir mayalanma süreci geçirirse âlâ, aksi takdirde yabanıl bir ölümcüllük püskürtecek kadar tehditkar -hatta cüretkar- vaziyette bir insan evladıyım fakat anlayamadığım biçimde; huzursuz olmam gerektiğini düşünürken bile huzurlu çoğu zaman da mutluyum, "ölsem iyi olur" diye içimden geçirdiğim sıralarda kafayı kaldırıp "şu cânım havada ölünür mü be!" diyecek gamsızlığı da bünyeme yedirmişim vallahi, şaşsam da durum böyle, evet.