kayık mı sandal mı ne menem şeyse işte!

bu sabah işe çok ses çıkaran ve ayak uçlarıma eziyet eden topuklu bir ayakkabıyla koştura koştura gidiyordum, koprüde herhangi yankı yapacak ortam olmadığı halde topuk seslerim net ve keskindi; tak tak tak tak tak (yürürken yanımda böyle bir sesi taşımak beynimi deliyor fakat benden böyle kararlı seslerin çıkabilmesi şaşırtıcı, özgüvene yakın pek tanıdık gelmeyen havalara giriyorum hani) nalınlarını tıkırdatan haşarı kız çocukları gibi habire gülümsedim yürürken...

çıkardığım iç ve dış seslerden mest olmaya başlamışken köprünün tam ortasında durdum, kürekleri yana bırakıp kendini nehrin akıntısına bırakmış portakal soyan adamın yeride olmak istedim bir an, hayatı en az o adam kadar salmıştım akışına, sakin bir yaşamım vardı hatta denebilir ki hayatımdaki tek atraksiyon buydu yani işe geç kalıp kalmayacağımın adımlarımın sıklığına, bindiğin araca ve trafik ışıklarına bağlı olduğu bu koşuşturmaca, topuklarımın azizliğine uğramadığım sürece bu telaşın bana heyecan verdiği de kesindi, neden değişmesini isteyebilirdim ki? belki adamda kendimi gördüm ve olduğum gibi görünmek istedim, pejmurde bir kayıkçıdan daha kıyak nem var? belki biraz aşk... nerden biliyorum ki adamın yalnızlık çektiğini!? belki sevdiğine tasasızca sarılabilecek yakınlıkta, benden çok daha iyi durumda!

neden sevdiğimde dünyadaki tek gerçek aşıkmışım gibi şuursuzlaşıyorum bilmem, adam belki aşk meşk olayını ilahi mercilere taşımış aşmış benim olgunluk sandıklarımdan öte adam olmuş belki! adam aslında daha çok sarhoş olmuş gibi duruyor ama kime ne, bu adam kim, işe kaç dakika kaldı, adımlar, evet, daha çok adım var.