adam öldü, herhangi biriydi

dün gibi aklımda...ilk görüştüğümüz andan itibaren birbirimizden hiç haz etmemiştik; o bana hor davrandı, ben ona laf soktum, benim dilim sivrildikçe onun tersliği arttı, yani olağan hallerdi bir yere kadar...

45 günlük staj süresi boyunca birbirimize katlanmamız gerekiyordu ama ben üçüncü haftanın sonunda zorunlu olmayan stajı zorlu bir işkenceye dönüştürmemin alemi olmadığına karar verdim fakat ordan ayrılmak geleceğimle ilgili kararları kesinleştirecekti, son umut kırıntılarını da yok etmiş olacaktım, orda o adamdan uzakta olmak için çaba harcadım, ters tepti, adam için de nahoş bir durum ortaya çıktı, amacım zor durumda bırakmak değildi -bana karşı tavrı ne olursa olsun özünde iyi bir adamdı inkar edemem- tabi olan oldu.

veda için gittiğimde epey ağır konuştu,bazısında haklıydı, sinirliydi de...pişkinliğe vurdum biraz, kendimi tuttum, gittim, asansörde salya sümük ağlamaya başladım sonra...öyle böyle değil, günlerce aklıma geldikçe içlendim, ziyadesiyle de incindim.

o günlerde adama mail atmaya yeltendim birkaç kez...durum iyice karışır mıydı? özür mü dilemeliydim sebep olduklarımdan dolayı? incindiğimi mi vurgulamalıydım? neydi yani?...adamın yüzüne pişkinlik yap ardına mail at ağlan, yok artık... kaldı öylece.

geçen hafta yakındığım gazeteci bu adamın arkadaşıydı, zorla da olsa adını hatırlayabildim, baktım maili de kayıtlı duruyor, "yazayım, yıllar geçmiş aradan laf ebeliğine kalkışmazsam olumsuz bir tepki verip canımı sıkmaz herhalde "dedim, helallik isterim diye düşündüm, çünkü o zamanlar ardından söylenip durmuştum, yazdım kısa bir şey, göndermeden önce google amcaya sordum bu adam ne yapar ne eder diye, adamın hayatına bakınca çok gereksiz bir detay olacakmışım gibi geldi, vazgeçtim, maili sildim ve adam iki gün sonra öldü.

ne hissettiğimi bilmiyorum, helallik istesem iyiydi ama belki de durduk yere adamla cıngar çıkacaktı yine, incindiğimi söylemeden geçememiştim çünkü...vardır bunda da bir hayır diyorum ama nafile, peki ya iki gün önce hatırlamanın hikmeti neydi diyor içimden bir ses...

hayatta küslük sürdüğüm hiç kimse yok, bir bu adama küskünlük hissediyordum o da şimdi yok, bu kadar muğlak bırakmazdım ben meseleleri, nasıl oldu bilmem..."keşke" demekten nefret ediyorum.