dün adana'ya yağmur yağdı, nasıl da güzeldi, yanında da tozu dumana katan bir rüzgar esti ki evlere şenlik, kaygılarımdan da bir kısmını aldı götürdü kendiliğinden ne diyeyim, eğer hava da içim kadar bunaltıcı olsa hiç çekilmezdi.
tavana gözlerimi dikmeyeli epey zaman olmuş, fark ettim de kendimi biraz zorlasam üç odanın çatlaklarına harita çizebilirim geniş ölçekli...
insan yaşamını geçirdiği şekilde ölürmüş derler, ben tavana bakarken ölebilirim mesela, hatta "keşke ölsem" dediğim genelde öylesi anlar...kusursuz bir ölü duruşu, boylu boyunca...çatlaklardan ruhumun süzülüp sezayı bulması gayet şairane geliyor, cansız et parçası olarak bedenimi düşünmek acı tabi...
mutlu olunca asla başıma kötü şeyler gelmeyecekmiş gibi hissediyorum, ne kötü yanılgıdır yahu, ne feci burun üstü çakılıştır o...işin kötüsü hiç uslanmıyorum da...mutluluktan yana ağzımın payını defalarca almış olmama rağmen; mutsuz, beklentisiz, yavan gerçekliği yine de kabullenemiyorum!...dünya bu olmamalı, hayat böyle olmamalı, kuru kuruya gitmez ki böyle velakin ben yaşamanın kulak memesi kıvamını tutturamıyorum, zamanla olur mu acep?
mutluluğun hayal kırıklığıyla göbek bağını kesecek ebenin ellerinden öperim şimdiden, kendisine sevgim saygım sonsuz...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder