bu bir yarış değil, hayat yani, burun farkıyla kimse kimseyi geçmiyor, ömrün geçip gidişini tribünlerden de izliyor değiliz.
nedendir bilinmez saklanmak istiyorum, "hayat beni bağrına al, sakla" diye bağırmak falan...
şükür ki göğün yüzü açık, şimdilik tek sığınağım orası, uzun uzadıya uzaklara bakıyorum, çoğunlukla ufuk çizgisinin üstündeki kısma...mavi şekerler hayal ediyorum, pufuduk çiçekler gibi püf deyince dağılıveren, göze kaçsa da yakmayan, göğün renginde, bulutların hafifliğinde tatlı şeyler...
güneşte mayışmış kedilerin çevik kaçışlarına hayranım, sineklerin kanadındaki hıza da...günlerin getirdiği rehavetten hızlıca sıyrılayım dediğim her an kaçış gerginliği anlamına geliyor, iyi mi bu?
her şey hareketin başlangıcındaki haliyle kalsa ne iyi olurdu.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder