yaz sıcağı

İnsanlar beni iyi tanıdığını iddia ediyor, ben kendimi tanıyamazken bu mümkün mü? belki kelin ilacı misali kendime aklım ermiyordur diyeceğim ama bu iddiada bulunan üç kişinin hakkımdaki görüşleri bambaşka... üç farklı dev aynası, hepsinde ben varım ve hiçbiri ben değilim, onların aynasıyla buluşan izdüşümlerim.

Eminim biriyle birlikteyken karşında gülümseyen hakiki suretini bulmak harika bir histir... etrafımdaki "ben"lerin bazıları komik çoğu ürkütücü... uzun süre başkalarının gözüyle kendine bakmak algını olumsuz etkiliyor, kendini gördüğünde bile tanıyamıyorsun çünkü beyninde bir şeyler o halden bu hale dalgalanmaya devam ediyor, beynin süreklilik istiyor çünkü, hislerin de öyle... çarpıklıkta bile süreklilik... gözlerimi hatta algımı kapatıyorum bir süre nasıl göründüğümle ilgilenmemek iyi geliyor.

Uzun bir yokuşun en esintili yerinde mola veriyor gibiyim, saatlerce kat ettiğim mesafeyi dakikalar içinde bitirip kendimi rüzgara kaptırmanın hayaliyle çıkıyorum yokuşun dikine, yüzümde muzip gülümseme...

Bu aralar sabrım çok sınanıyor, maşallah aladağlardan serinim, hatırlayabildiğim "ben"e en yakın görüntülerden biri... insan seviyorum ben onu fark ettim.

Güneş yemyeşil yapraklar üstünden ıpıl ıpıl bakarken, göz kırpıyorum kısıldıkça teri akına karışan iki çukurdan...