Bir hastane odasında yalnız ve endişeli uzanıyorum, erken doğum riski var, bebeğim henüz çok küçük...
Başından beri bi sürü aksilik yaşıyoruz, yaşımdan mı yoksa bedenimin kendine yeteri bile ucu ucuna olduğundan mı, hep bi şey olacağından korkan vesvesemi yapımdan mı ya da sadece imtihandan mı bilmem ama buradayım, kadın çığlıkları bebek ağıltıları arasında...
Annelik hiç bu kadar yakın olmamıştı ve kaybetme korkum bu derece yoğun...
seni seviyorum ufaklık, lütfen azıcık daha sabret...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder