Dün oğlumu almaya geldi babası, otogara çocuğu ben bıraktım, birbirine bakmaya korkan iki kişi haline gelmek tuhaf... ben çocukla ilgili bir şey yazıyorum -sözcükler zaten diken üstü- karşı tarafın profil fotoğrafı çift kişi oluveriyor, çocuk rahat olsun diye "içerde konuşun" diyorum eve girmiyor, bu sefer evliliği konusunda daha özenli diye umuyorum... ikinci şık beni bir psikopatmış gibi resmedip kendisinin yalanına inanmış olması ki suçluluk hissetmemek için bunu bile yapabilir, inandığı yalanlar yüzünden inandırıcıydı çoğu zaman... umarım ikinci ihtimal kuruntumdan ibarettir, sıkça abarttığımı inkar edemem.
Bu iki yabancı karşısında, sperm bankasının başarılı bir işiymiş gibi hissediyor mudur oğlum? yapay tavırlardan bıkmış mıdır? tuhaf hissettiğine eminim... zeki ve algısı kuvvetli bir çocuk, zoraki gülümsemesini ne zaman görsem ruhumun paramparça olduğunu hissediyorum.
Sürekli nasihat modunda olup, ben de böyle şeyler yaşadım mesajı da bir yere kadar... artık o yaşı geçiyor, korkuyorum, doğru olan ne emin değilim... ikimizin de onunla derin bağlar kurmada başarılı olduğunu düşünmüyorum, kendimle ve hayat zorluklarıyla boğuşmaktan ona mutlu anılar vermekte zorlanıyorum, babası oldum olası uzak akraba modunda... mutlu bir çocukluk geçirmesini her şeyden çok isterdim.
Ne kadar da zor bir durum. Ama yine de hiçbirşey de göründüğü gibi değildir. Belki onun bağları size karşı görünenden daha kuvvetlidir.
YanıtlaSilYanılıyor olabilirim elbette, hatta umarım yanılıyorumdur.
SilAllah kolaylık versin. Çocuk ve anne için zor durumlar, anneler daha düşünceli ve duyarlıdır bu konuda. O yüzden daha fazla stres hissederler. Sevgi olduktan sonra her şey hallolur.
YanıtlaSilyıllar içinde daha düzelir durumlar.
YanıtlaSilYıldan yıla başka insanlar oluyoruz, bambaşka sorunlarla yüzleşiyoruz, benim de umudum zamanla daha iyiye evrileceğimiz yönünde ;)
SilHerkesin türlü dertleri var ancak nedense insanlar bu durumun farkında değillermiş gibi sorunun sadece kendilerinde olduğunu sanıyor ve kendilerini sorgulamaya başlıyor. Hayat boyu anlaşabileceğimiz bir eş bulmak ve evlilik kurumunu sorunsuz sürdürebilmek son derece zor. Ayrılık arzu edilmese de bazen zaruri hale gelebiliyor. Çocuk olunca ayrılık daha çetrefilli bir durum. Ama yine de huzursuz bir ortamda büyüyen çocuk için eşlerin ayrılması bana daha mantıklı geliyor. Bazen ekonomik koşullar nedeniyle evlilik sürdürülmek zorunda fakat eşler ekonomik bağımsızlığa sahipse zorlamanın gereği yok. Çocuklar büyüklere nazaran ortama daha kolay uyum sağlayabilirler. Arzu edilen her iki tarafın da gücü nispetinde sevgiyi ve ilgiyi çocuktan esirgememeleri. Eğer bir taraf bunda kusur ediyorsa çocuk ondan uzaklaşacaktır. Yazdıklarınızdan çocuğunuza olan davranışınızın doğru olduğunu düşünüyorum. Yaşadıklarınızı asla küçümsemiyorum ama fazla endişelenmeye gerek yok bence.
YanıtlaSilBüyük resmi görmek tabi ki güzel ama detaycı biriysen ayrıntılar daha ilgi çekici olabiliyor, mona lisa değil de dudağındaki o kıvrım oluyor seni senden alan... hayatın detaylarına en hakim olduğumuz tarafı kendimiz olunca, ufacık şeyleri büyütmek bir tür önceleme... görme biçimi farklı, başkalarının acılarını görmezden gelmek değil olay, kendi acısının kıvrımlarında kaybolmak...
SilBoşanmaktan gocunmuyorum sonrasında yaşadığım tüm zorluklara rağmen evlilik kararımdan çok daha doğru ve mantıklıydı fakat bir depremdi bu, benim evim yıkıldı, çocuğum evimin önündeki fidan, olay esnasında zarar görmemesi imkansız, bakımını aksatırsam kuruturum, yıkılanın yerine sağlam temelleri olan sıfırdan bir ev inşa edeceksen evinin sınırları onun şimdiki ve muhtemel gelecekte büyüyecek köklerine göre sınırlanmalı, harabeyi temizlerken yaralarına yenilerini katmamalısın, onun ne ağacı olduğunu göz önünde bulundurup onun şekline göre evin şekline karar vermelisin, bu senin istediğin şekilde bir ev değilse onu söküp yeni yerine taşımalısın ama bu büyük ihtimalle onu kurutacak, o kurursa senden de bir parça ölecek, eksik kalacaksın, kendi canın kadar ondan sorumlusun...
Su akar yolunu bulur elbet... endişelenmemeye çalışıyorum :)
Ziyaretiniz için teşekkür ederim, yorumlarda muhalif tavır takınıyor olabilirim ama sizi takdir ediyorum, yazılarınız sadece hislerimle yüzleşmenin monokrom etkisini fark ettirdi bana, gösterdiğiniz renkler, tonlar ve tınılar için ayrıca teşekkürler...
Küçük bir gözyaşının eşlik ettiği nadir paylaşımlardan biriydi bu yazınız. Her daim çocuklarımız için en doğrusunu yapabilmek dileğiyle.... Allah hepimize gönül ferahlığı, mücadele ruhu versin...
YanıtlaSilAmin... teşekkür ederim ziyaretiniz için.
Sil