ay karası

 İnsanlar çok yoruyor beni, üzücü, kırıcı, her sözüm her anımla israfmışım gibi hissediyorum baktığım yüzlerde, buraya yazarken bile acındırmalarla sevgi çalmaya çalışan bir dilenci gibiyim, öykü yok sadece ben varım, en acıyan yanımı kullanıyorum anlamsızlaşan karalamalarla... oysa çok korkuyorum ölmekten, ne de olsa melek değilim, kirliyim, çirkinim, ölmeden önce telafi edemeyeceğim kadar pisim, toprak paklamaz beni, ne yapayım ben? yalnız kalamayacak kadar insanım, olmuyor tek başıma.

Sevebilmeyi hatta sevilebilmeyi dilerdim, dua edecek yüzüm yok, kılımı kıpırdatmıyorum, yaptığım yanlışların eşgalini çıkarıp yapmam gerekenleri adım gibi bilerken bile neden, neden bilmiyorum silkinemiyorum kendimi sevmezdim önceden de ama nefret ediyorum bu versiyondan, hayallerim bile kısır, sevdiklerime tutunmaya çalışıyorum ama kanıyorum ben, ruhumun irini gözümden yaş namına akıyor ama bazen etimi kesmek istiyorum sanki o kan çıksa içimde kaynayan kurtları defedebilecekmişim gibi, biliyorum değişmeliyim, yardım et demek istiyoum, ne zaman var ne de aman diyebileceğim el, bir tek oğlumun minicik elleri, kıyamıyorum, saklamaya çalıştıkça yaralarımı daha .ok endişeleniyor, utanıyorum yara bere içinde yanına yaklaşmaktan ama uzak kalmaya da dayanamam, çok korkuyorum, biriktiriyorum, tutmaya çalışıyorum daha çok korkuyorum, kan gölünde boğulmadan yaşamayı öğrendi ya tutamadığımda akıntıya kapılıp karşı koyacak gücü bulamazsa duygu seline? seni seviyorum bebeğim,, böyle zamanlarda çok yetersizim farkındayım, utancımdan ölmek istiyorum ama o kadar güzelsin ki yaşamayı ölmekten daha da çok arzuluyorum.