"üçüncüyü demledim amma bereketliymiş"

"Evlenmeyi düşünmüyor musun hala?" diyorum, " ne o, ikinciye mi niyetlendin yoksa?" diyor, gülüşüyoruz çeyizlik bardaklarla gazete üstü çekirdek kabuğu biriktirme seferberliğimize başladığımız sırada... biliyorum aslında bu bardakların kutularında değil de kullanımda olması onun bekar kalacağı deklaresi... eski evimin eşyalarını kullanmam, annemle yaşamam ve tek kişilik yatağım da hemen hemen öyle...

Adana'ya dönerken ona daha yakın mevkilerde ev bulmalıydım, bu konuda pişmanım.

Hiçbir şey eskisi gibi değil -geçen onca zamana rağmen bu kadarı geliyor elimden- oysa insanlar değişiyor, zaman değişiyor, ben eski halimi bile yakalayamamışken sadece sırtını görüyorum gidenlerin...  tökezlediğim için, düştüğüm yerde yığılıp kaldığım için kimseyi suçlayamam.

Yine de yitirmek istemediklerim var, hala yakınlarımda olan, elimi uzatsam, az biraz daha hızlansam...

Şaşırtıcı bir biçimde yanımda olanlardan biri, bir zamanlar epeyce ötelediğim bir arkadaş... şaşırıyorum yakınlaşabilmemize, utansam da minnetarım, umarım yine uzaklaşmayız.

 Dün annem 10 yıllık ayrılığın ardından yeniden evlenen çiftten bahsetti laf arasında, sanırım farkında eski hakkındaki hislerimin, sadece beni görüyor ve ona dair varsayımlar kuruyor, olanlardan ona bahsetmeliydim... yanlış tahmin ediyor olabilirim ama yakın zamanda evlilik haberini alacağımı düşünüyorum, iyice tartınca son sefer ne pişman olduğunu söyledi ne de özür diledi, değişen bir şey herhangi aydınlanma yokken yaptığı atak evlilik öncesi panik muhtemelen... pervasızlığı öldürüyor beni, yine de düşünmekten kendimi alamıyorum, aynı şeylere canım dayanmaz farkındayım da hala bakasım yok başkalarına, onunla yaşlanmayı cidden istemiştim... daha iyi yaşıyorum, bunun diyetini kalbim ödüyor.