avare

       

Doğduğum şehre dönme kararı aldığımda, eğitimini aldığım bölümle ilgili iş yapmayı bırakmak zorunda kaldım... diretsem bir çaresi bulunurdu, farklı şartlarda alanımla ilgili çalışabilirdim ama açıkçası pek istekli değildim, riskliydi, karmakarışık olduğum bir dönemde henüz vakıf olmadığım tiplerin arasında efor harcamak için yeterli motivasyonum yoktu, elime yüzüme bulaştırırım korkusu da cabası... işsiz kalmayı göze alabilecek bir noktada değilim açıkçası.

Ortam korktuğum gibi değil, rahatım hatta garajdan sadece hafta sonları çıkan yarış arabası gibiyim, kapışırken motoru dağıtan toros gibi hissetmekten iyidir herhalde, emin değilim.

Online bir sürü eğitim, her yerde ve saatte ulaşabileceğim korkunç derecede fazla bilgi var, yine de emekli olunca kursiyerlerin pasta börek çörek getirdiği tarzda hobi kurslarına katılmayı hayal ediyorum... kırkyama yapmak, kütüphaneden kitap almak, oğlumla üç öğün yemek yiyip, yorgun veya bıkkın olmadan ebeveyn olmaya odaklanabilmek, anneme sıkça masaj yapmak, bilfiil emeğimle insanlara yardım etmek ve tek sırt çantasıyla az az çok açılmadan dünyayı dolaşmak istiyorum, bu aralar hayata tutunmamı sağlayan en tatlı hayaller bunlar.

Bazen hiç yayınlanmayacak bir romanın karakterlerini oturtmaya çalışırken buluyorum kendimi...

Senaryo denemeleri yaptığım sıralar bir türlü farklı karakterleri aynı biçimde konuşmaktan kurtaramadım, 100 sayfa kadar yazıp kağıtta olanları yaktım, bilgisayarda derlediklerimi sildim, bir şekilde kurmacalar türetmek o zamandan kalma sevdiğim bir oyun olarak yok olup gitmedi.

Tuhaf şey sinema, fotoğraf da öyle... sihirli deniyor ya lanetli aynı zamanda, ucundan dokunsan bile yapışıp kalıyor eline rengarenk...