Zorlamaya gelmiyor hayat, mutluluk hatta gözünden sakındığın çocuk... hiç zorlamaya gelmiyor kopuyor, dağılıyor, yer yer elinde kalıyor. Akışına bırakmak için bile suyun yatağını bulması gerek, bize kolay da suya sorsan ne çiledir kim bilir...
Melankolinin dibine vurduğum şu dakikalarda ortamın harareti kaynar kazana atılmışsın gibi fokurduyor, benimle zerre alakası olmayan bir tartışmanın göbeğinden yazıyorum; herkesin kendi mücadelesi var, saygı duyarım ama yönetici değilim, iş paylaşımı gibi mevzularımız yok, iş dışında taraflarla uzaktan bile yakınlığımız yok, bu mesele neden benim başımı ağrıtıyor cidden çok ama çok merak ediyorum, bela paratoneri miyim ben?!
Fazla rahat hissetmenin iş hayatını olumsuz etkilediği yönünde bir yazı okumuştum, galiba böyle böyle monotonluğu kırıp o malum rahatı kaçırıyoruz ki işteki huzurun kıymeti bilinsin...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder