Civa ağırlığında akışıyla kanım kurumuş çıban başı gibi, kalbimi sıksan irinler damarlarımı yırtıp oluk oluk akacak...bilmediğim dilde şarkılar, aval aval baktığım yabancı aşklar, değişik kafalardan sayfalarca düşler, şifa niyetine yalayıp yuttuğum tüm yalancıktan duygular dilimden kelimelerime acıtıyor, daha fazla istemiyorum, dua etsem sadece olmaz mı? ruhumu yaşam üniteleriden ayırıp bedenime bağlamayı umacağım... kanseri yener mi? insanlığımın avuç avuç elimde kalan yerlerinde yenileri hayat bulur mu? "sadece öl, öl" diyen beynimdeki şu ses defolup gider mi artık?!
Hey ufaklık, sen, sırtını dönme yine... sorun senin dolaylarında, gözden ırak kalmasaydın böyle... masumiyetin tartışılırdı belki ama saftı sende bir şeyler, hep küf kokusu var artık burnumda... ayaklarımı duvara çapraz uzatıp çatlaklarda kaybolmanın daha yeşildi tadı... çürümüşlüğün köklerimi sarmadığını ummak safça bir iyimserlikse yine de umut var o ufacık saflık hatırına.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder