Dertlerin olması güzel şey yahu... şükretmeyi unuttum mu nedir...
Çok aşırı acı yerken genzinden beynine tuhaf bir serinlik hissi yayılıyor ya yangın öncesi, bir de ağlarken ki burnundaki o sızı tatlı geliyor bana, eşsiz derecede sevimli, masumiyetinden kalmış nadide bir parça, alabildiğine insancıl...
Rahat battığında mı çıkıyor aşk meşk mevzu, derdi tasayı insanın kendi mi çağırıyor? seviyoruz derdimizi aslında...
Sevmeyi dert etmek güzel, akşama ne yapsam derdi güzel, ne olacak bu çocuğun hali demek güzel, dermanın varsa hasta olup azıcık sevdiklerine nazlanmak bile güzel... Düşününce dert ne yük ne de yol o da yoluna bir yoldaş işte... eminim hep eleştirilmeyi sevmiyordur, belki de yerden yere vurduğum deridir dertler...
Allah kaza bela vermesin, dert varsın sıksın canımı, canıma da daralan nefesime de şükür...
Var olduğunun farkındalığı bile bir varlık tasası gerektiriyorken varsın derdim yaksın... küllerimden doğabileceksem silkinip tazelenmek yanmaya değer.
Diliyorum ölünceye değin çaresiz dertlere rast gelmeyelim...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder