köprünün üstünde

İşten eve yürüyorum geçen haftadan beri... dün ayaklarım ciddi manada ağrıyordu, bu kiloda birden bire kilometrelerce yürümeye başlamak zorluyor bünyeyi haliyle, otobüse binmeye karar verdim.

A noktasından C noktasına tek seferde gidebildiğim otobüsün saatleri işe yaramaz hale gelince A'dan B'ye oradan C'ye gitmek gerekti, A-B problem değil ama B-C için indiğim köprü üstünde C otobüsü durmadı ve D noktasına kadar giden dolmuşa binmek zorunda kaldım, sızlayan tabanlarla evime yürürken "ne işim var burada, çok ıssız, akşam vakti güvende hissetmiyorum, bu köpek beni kovalar mı, niye arkamdan geliyor" gibi düşünceler eşliğinde otobüs şoförüne beddualar dilime dizildi, geri yuttum.

Yolda hıçkıra hıçkıra ağladım, kimsenin göremeyeceği kadar karanlık ve ıssızdı, uzun zamandır böyle sarsıla sarsıla ağlamamıştım.

Oğluma sarılınca kabus bitti şükür, uzun uzun taradı saçlarımı ne dert kaldı ne keder...