Arabamı tamir eden kişi ve kardeşi koronadan hastanede, tamirhanenin sahibi olan kuzenim yatalaktı ona da bulaşmış, vefat etti. Ben arabayı alıp yeniden bırakmak zorunda kaldığım gün tek bardaktan su içtim, şimdilik belirti yok bende...
"Allah kurtardı" diyorlar A.abi için, oysa sadece varlığıyla bile bir çınar gibiydi, Allah rahmet eylesin...
Cenazesine bile gidemedim, babam öldükten sonra anneme sarkmadan sırf bizimle ilgilenmek için vakit ayıran nadir insanlardan biriydi; annem 5 yıl boyunca bakmış çıraklığı sırasında ilkokulu yeni bitirmiş minicik zayıf bir çocukmuş...
Yılda birkaç kez motosikletiyle bizi baraja falan götürür kebap ısmarlardı, Arabistan'da çalışıyordu o zamanlar... Araplardan, sınır kapılarından, kamyonculardan, siboplardan falan bahsederdi, pek de dediklerini anlamazdık ama binbir gece masalları bizim için oydu o zamanlar...
Şu dünyada en minnet duyduğum insanlardan biriydi, severdim ve çok özleyeceğim... ve lakin yine yaptım, hastayken ziyaret etmeye korktum, görmeye gitmemek için makul yığınla bahane buldum, içten içe o şey oldu yine, bir tür lanetmiş gibi, gidersem ölürmüş gibi...
Dükkana sıklıkla gittiğim sırada vefat etmesi iyiden oturdu yüreğime, bir hastanın yakınına bile basmamam gerekiyormuş gibi bir duyguyla cebelleşiyorum...
Ziyaret etmeliydim, helallik istemeliydim, tek yapabildiğim arkasından dua etmek.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder