Uzun bir süredir kafamda geçmişe dönseydim senaryosu yazıyorum, kusurlu olduğum üç beş nokta dışında pek hevesli olmadığımı fark ettim... tüm yaşadıklarımı sineye çekebilir miyim gerçekten, bir yıl boyunca bunun için debelendim olmadı ya zaten, dönsem fevri olmak bile anlamsız duracak üzerimde, cidden katlanabilir miyim, umursamayabilir miyim?
Kendimi suçladığım şeylere bakıyorum da aslında o günlerde de hiç çaba harcamadım değil... Sütten çıkmış ak kaşık olduğumdan da değil ama karnı burnunda düşük tehlikesi olan, üstüne bir de hamilelik sırasında yapayalnız her şeyle tek başıma ilgilenmeye çalışıp depresyonla boğuşurken, yatalak hastayla ilgienebilecek fiziksel ya da mental gücüm olacak mı o günlere dönsem? yok, muhtemelen aynı gönül yorgunluğu ve çok daha beter bir öfke olacak her şey başa sarmışken, telafisi olacak mı hiçbir şeyin...
Bir anda olmadı ya da sebepsiz değildi olan biten...
Gözden geçireceğim zaman varsa çözmeye yakın olduğum soruya bakarım sınavda, en karmaşık olana değil, neden bir çıkmaza bir ömür daha vereyim... şayet sınavlarda soruyu doğru yapmak kadar zaman da önemliyse, ömür vermeyi ne ara hak etti ki bu adam; anneme kulağının duymaz yerinde alenen söverken mi, beni yakından uzağa kim varsa soyutlarken mi, öz güvenimi yerle bir ederken, yüzümü gözümü dağıtırken, mütemadiyen bir başıma ağlatırken mi, beni kölesi eli efendisi görürken mi? yok yok, ne aklım ne gönlüm razı bu senaryoya...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder