Sinir stres dolu bir gün, işim azaldı diye kaygılıyım, yeni amirimden yana da kaygılarım var, kilolarımdan kaygım kifayetsiz... mutlu bir topluluğun üyesi olmak istiyorum artık yahu, işteyken dışlanmış hissediyorum evdeyken ötelenmiş, akrabaların yanında yabancı, oğlumun yanında suçlu... beni affet dünya, senin her bir köşende eğreti kalıyorum. samimiyet duygumu yitirdiğimi hissediyorum bazen, bunca insan beni boşuna öteliyor olamaz değil mi? üfff yine kendimi suçluyorum elalemin savunmasını üstüme alınıp...yazmanın beni dünyadan soyutlayan havasını solumak varken, nefesimi tutmuş dünya meşgalelerine batıyorum iş mi bu...
Annemin abimden yana kırgınlıkları, hayal kırıklığı aklıma gelince oğluma bile şüpheyle bakıyorum. Bu onu deliler gibi sevmeme engel olmuyor elbette... Aşk varsa bende akıl fikir yok.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder