Bekliyoruz

Bebeğimi yatağı yorganıyla, işe dönmeyi evde temizlik telaşıyla, kocam iş bulmayı artık karamsarlıkla bekliyor...garip bir süreçteyiz, bebeğim için heyecanlanınca suçluluk hissediyorum, eşim rahat olsun istiyorum ama en iyi niyetli tavırlarımda bile aslında kırılabileceği detaylar seziyorum zaman zaman...iş beklemenin doğumu beklemekten farkı yok gibi, her an bir ölü doğum kaygısı, sayısız endişeler ve bünyeyi zorlayıcı tüm o ıkınmalarla, emeğinizi bekleyen sonu neye varır bilemediğiniz yıllar...hamilelik aslında birazcık daha şans katıyor işe, her harekette heyecan ve umut var her şeye rağmen...Sevdiğim adamla evliliğimin ilk haftalarında bile bu kadar vakit geçirme fırsatı bulamamıştım, hamileliğin ve bu birlikteliğin keyfini çıkarabilirdim gözlerine her baktığımda içinde bunca karanlık görmeseydim şayet, belki de mutluluğu engelleyen benim, sakin görünüyor ve nedense bunun fırtınalı fikirlerinin sisli maskesi olduğunu düşünmem belki sadece kuruntu...şu mübarek gün duaya o kadar çok ihtiyacım var ki, elimi açmaya artık yüzüm yok o da ayrı tabi...