yazmayı çok özledim ama yalnız, çaresiz ve buna fazlasıyla ihtiyaç duyduğum halde yazamadığım bir dönemdeyim.

bebiş gelince burayı yakıp anne bloguna çevirmek yazma isteğimi depreştirebilir mi acaba? aslında hamilelik epey umutlu bir dönem ve de çalkantılı... tüm bu yoğun hisleri yazıya dökmüyorsam, bebeğimi yazmak yerine bebeğimle olmak daha cazip gelebilirmiş gibi görünüyor.

ölüyorum yavaş yavaş, her zamanki gibi yani, farklı olan artık içimde bir hayat ışığı taşıyor olmam, dualar ediyorum ama umutlar besliyorum fakat ilginçtir hamileliğimin başından beri korku filmlerine sardım, zamanenin hali de farksız gerçi... habire kaos, nefret söylevleri, siyasal lafazanlıklar, apolitik sakin sular kabarıp köpürüyor, dalgalar birbirine çarpıyor, garabet girdaplarda iyi niyetler boğuluyor yığınla, Allah sonumuzu hayretsin...