düşe kalka ömrü yedik bitirdik, iyi mi?

haftasonu 'başlangıç' filmini seyrettim, adamlar rüyaya bile art niyetler sokup alengirler çilengirler çeviriyor, eskilerin karabasan tabir ettiği budur sanırım, hani üçlerin yedilerin kırkların insana garez ettiği düşünülürmüş ya rüyalarda, şu dönemde insanların kendisi ecinni olmuş mübarek… filmi sevmedim, bir ara “sıkça uyanıp uyku sorunu çekiyor olmam rüyalardan sıkıldığımdan mıdır nedir” diye düşünmedim de değil hani… oysa rüyalar özeldir benim için en yakın arkadaşım aşık olduğunda erkekler ilgimi çekmeye başladı, tam o sırada rüyada üst üste üç kez aynı adamı görüp kafayı takmıştım, nasıl havaya girmişsem artık çevremdekileri bile adamın eninde sonunda karşıma çıkacağına ikna etmiştim, bak o da yalan oldu gitti!

ilkin her şey düş gibi başlıyor, ne zaman ki düş kurmaya başlıyorum gerçeklik algılarım cozutuyor, tam bu noktada çuvallıyorum işte… hayal etmişsem gerçek olmayacağını bilirim, koşullanmışlık varmış gibi böyle dümdüz bakınca ve fakat hayali gerçekleştirmekteki sunilik irrite ediyor beni, muhakkak yapmacıklık giriyor işin içine, hayal özentisi sahtelikler, peh… içten içe hayal ettiğim şeylerle gerçeklerin ayrı gayrı durmasını istediğimden midir nedir, hayallerim uğruna ne kadar yırtınsam da gerçekleştiremiyorum, hem deli gibi isteyip hem olmamasını dilemek çelişkinin danişkası velakin kim demiş mantığın ustasıyım, çelişmezlik yasalarının hastasıyım diye, hıı?

dün hayal kurarken yollarımızın kesişmeyeceğini anlamıştım, ona da anlattım hatta… gördüğüm düşü hayra yorup kimselere anlatmasa mıydım?!