patika

Kaybolmuş hissediyorum, kocaman bir ormandayım, bilindik bir mekanda fakat nasılsa bildiğim yoldan şaşıyorum, belki kopan fırtınalardan uzun yağmurlardan sonra yer yerinden oynadı ve ben artık yeni yollar bulmalıyım kendime... dönüp dolaşıp eski ile yolum kesişse işaretlediğim ağacı yeniden görüp yolumu kaybettiğimi bir kez daha fark ediyormuşum gibi hissediyorum, ormandaki herhangi bir ağaç, yine de sinir bozucu...

Bir an evvel düze çıkmak, kaybolma kaygısını atıp ormanın tadını çıkarmak istiyorum.

Oğlum ilk kez kuşak sınavına girecek, anaokulunda zorbalık gördüğünden beridir bir savunma sanatı öğrenmesini istiyordum ama öğrenirken daha çok hırpalanacak korkusuyla erteledim, iyi gidiyor gibi... 

Dün annemle ayrıldıklarından beri ilk kez üvey babama rastladım, yüzünü çevirdi, muhtemelen savaş-barış döngüsü yaşayan ilişkilerinde çomak sokanın be olduğumu düşünüyor -oldum olası sevmez- arkasından birkaç iyi cümle kurma gereği hissettim, ben boşandığım için annemin ardına bakmadığının farkındayım.

Güzel/yakışıklı kişileri daha katlanılır buluyorum, sevdiğim kişileri genelde çirkin bulsalar bile güzel görme eğilimindeyim, çoğu kişi için böyle olmalı, "yarasaya yavrusu tatlıymış" oğlumdan yakışıklısı annemden tatlısı yok dünyamda...

Çenemi sıkıca kapatmam gereken hassas bir dönemdeyim ama yazdığım özel şeylerin olduğu ekranı kabak gibi ortada bırakıp gidiyorken boşboğazlığımı dizginlemek yetmez, bu da geçer ne diyeyim, bir yanım rüzgara karşı koşmak istiyor bir yanım emekliliğime kadar rutinimde kalmak... nasipte ne var gönül nereye akıp gider bakalım...