girift

Evimle işim arası med-cezir gibi beni çeken güzelim yolda çalışma var, yürümek yine güzel ama arabayla evden çıkıp herhangi bir yere gitmek benim için artık işkence... Normalde küfür ve hakaret içeren sözler kullanmam ama bu aralar dilimden bolca güzelleme, gün görmemiş laflar dökülüyor direksiyon başında... aksi gibi kurstan sonraki boşluk yollarla taçlandırmayı gerektiriyor. 

Zaman zaman yaşadığım o tıkanmışlık sadece trafikte değil elbet, yine lavabo tıkandı dün, fazla zorlayınca biriken bulaşık suyu foşurt diye bütünüyle tezgahın altına indi, gece boyu tamir edip etrafı temizlemekle geçti... bloga yazmak da tıkanmış lavabolar gibi birikiyor ve sözcükler viran.

Oldukça inatçıyım, azmim ve kolayca vazgeçmediğimle övünürüm, geçende oğluma "ben isteyim de olmasın bakayım" diye böbürlendim; çok defa olmazları oldurmuşluğum var ama değmeyecek bedeler ödediğim çoğunlukta... şimdi düşünüyorum da en zorlu sınavım inadımdır belki... beni pek ziyaret etmeyen özgüvenim inadımla buluşunca tavan yapıyor ya var orda bir terslik... kibir?! belki... umarım değildir.

Sol avcumdaki düz çizgiye "maymun çizgisi" dendiğini öğrendim, hakkında spekülatif yığınla laf edilmiş... "duygusal akıl" vurgusu var ekserisinde... bana uyuyor, yalan değil... aklım nerde bitiyor duygularım ne ara düşüncelerime sızdı pek ayırdı yok... gerçeklikle temasını hislerin doğrultusunda kurup, duygulara mantıklı çerçeveler oluşturmak "duygusal akıl"sa bu benim işte!

İnsanı avucundan, gözünden, kaşından, dudağından, fiziği hatta renk seçimi ve stilinden tanımak ne tuhaf... Allah, ne nemen şey olduğumuzu bildiğinden çevredeki zararı en aza indirgemek için insanı uyarı levhalarıyla donatmış sanırım... ben trafikte olduğum kadar insan tanımada da kötüyüm, yine de çabalıyorum başkalarını okuyamasam da kendimi bileyim en azından diye...