Hiçbir şeyin fazlası bana iyi gelmiyor, aşkın, hırsın, öfkenin, yalnızlığın hatta iyilerin bile fazlası kötülüğümün fazlasını tetikliyor, fazla oluyorum bu sefer, hayata fazla...
Çok çok mutlu olmak istediğim zamanlarda başa türlü fazlalar yüzünden yolumu yokuş sürdüm gibi geliyor, pişmanlığı olmayan insanlar bu tür çok çok fazlasında gözü olmayanlar olsa gerek.
Geçmiş için yapılacak bir şey yok ama daha itidalli yaşasam ya artık, abartmasam, çok fazla frene yüklenmeden kontrollü araba sürebilmeyi öğrenebildiysem belki hala hurdaya çıkmayan yaşamıma da bir ayar çekebilirim, çıkmadık candan umut kesilmez ya işte...
Burda kurgu yok, sadece ben varım fakat bazen realitemi kurgular üzerine sürdürmeye çalışıyormuşum gibi geliyor, kırılma noktam neresi emin değilim, samimiyetiyle övünen insanlardanım, nerede başladı bu rezonans emin değilim, ola ki düzeltebilir miyim bunu? ondan da pek emin değilim fakat hep böyle yaşamadım mı zaten, deneye yanıla... değiştirmem gereken yöntemlerimdir belki...
İnsan tecrübelerinden ders çıkarır. Hiçbirimiz her şeyin farkında olarak dünyaya gelmiyor ki. Bir şeyleri düzeltebiliriz çabalarsak. :)
YanıtlaSilha gayret o zaman, değişebilirliğe biraz umut daha ekliyorum buradan :)
SilDışarıdan ne kadar cafcaflı yaşamlarımız varmış gibi görünse de kökende hepimiz bir şekilde bocalıyoruz kendi yolumuzda ilerlerken.
YanıtlaSilDüşe kalka büyüyoruz elbet ama hani insan yaşlandıkça düştüğü yerler geç iyileşiyor, en ufak darbede morarıyor "yaş ilerledikçe düşmeler tökezlemeler azalmalı" diyorsun bir bakıyorsun ayağın telaşla dolanmaya başlamış... üç aşağı beş yukarı öyle bir şeyler...
Sil