Aldığım ilk ve tek sevgililer günü hediyesini 6 yıl önce banka çekilişinden verdiler, bilgisayar elime geçene kadar inanmak zor oldu, o bilgisayarın aynısını işyerinde kullanıyordu eski, şarj yeri mıknatıslı olduğu için takması eğlenceliydi ama arada tutturamayınca da sinir bozucu... çok nadiren iltifat ederdi, "aferin tek seferde taktın bak bizim ofistekiler bir türlü beceremiyor" demişti, ne zaman şarja takacak olsam o salak gülümseme yapışırdı yüzüme, dün yine takarken gülümsediğimi fark ettim, şaşırdım; isyankar ergenin babasından yediği ilk tokat kadar, ateşe elini uzatan bebeğin çığlığı kadar acı dolu bir şaşkınlık... o gülücük yüzümde asılı kaldığı sırada paramparça oldu kalbim... biliyorum böyle anların her ayrılıkta yaşanması muhtemel, yine de acıtıyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder