sağanak

Yağmurun ardından ortalık süt liman... 

Dün çılgınlarcasına yoğun ve sorunlu geçen mesainin peşi sıra böylesine sakin ve işsiz bir iş günü gelmesi beyninin karıncalandırıyor.

Dünü beynimde ha bire başa sarıp duruyorum; ölümcül bir hata yapmış olabilir miyim, iyi idare edebildim mi, o sorun yumağı beni içine çeker mi, aklımda deli sorular...

Penceremin baktığı yönde bir restoran var, genç bir çift (mesafeye rağmen bariz belli), gülüşüyorlar konuşuyorlar, biraz daha ışıldarlarsa gözümü kör edecekler... merak ediyorum hiç böyle anlarım oldu mu?

Bir kaç an var hüsnü kuruntularıma tutunmamı sağlayan, bir kaç net zaman... cidden merak ediyorum, üstün performans mıydı gerçeklik payı oldu mu?

Arkadaşım sordu pişman mıyım? değilim dedim konuyu değiştirdim, açıkçası bu işi pişman olunmayacak noktaya el birliğiyle getirdiğimiz için kendi hesabıma pişmanım, hayatıma konuşulması sıkıntılı bir unsur daha eklediğim için pişmanım, çocuğuma ilgisiz bir baba seçtiğim için ve onun hatırına babasını tutamadığım için pişmanım.

Evliyken araba sürmediğim için, gezip tozmadığım, zorlandığımda kabuğuma kaçtığım için pişmanım, kendime dürüst olmadığım zamanlar için, duygularımı patlayana kadar bastırdığım için pişmanım, yanında çenemin düştüğü iyi arkadaşı dudakları mühürlü bir herif yapan ilişki tercihime pişmanım, kulağımı gerçeklere tıkadığım için, dilimi yuttuğum için, çözümsüzlüğe gözlerimi kapadığım için, yastıklarda kuruyan tonlarca gözyaşı için pişmanım desem!? değilim... Yaşadım.

Doğduğuma pişman hissettiren sorunların kıçını tekmelemek istiyorum, pişmanlık değil de yoğun bir öfke hissediyor olmam da mı "değişik"...

Olduğum zatı sevmiyorum, farkındayım katedecek çok yol var ve lakin hayatımı seviyorum, şükür her nefesime...