yalnızca sitem...

Soluk almak bu kadar mı zor... her hatada veya her heveste kursağımda acı, her nefeste batan ve kanatan... sırf varlığımın bile bir başkasının kamburu... sırtındaki yüklerin her birini bana yoran, en ufak kıpırtıda tepesinde zıpladığımı sanan sevgili insan, varlığımı unutturmak için nefesimi tutmaktan yoruldum; sırtında değilim, seninleyim, benim hatalarımı çekmiyorsun, benimleyken hatalarımdan etkileniyorsun, kendimi hiçbir zaman senin omuzlarına bırakmadım ama çok defa kollarına bıraktım, yönünü bana bir dönsen göreceksin kim nerde ne yapıyor, varlığımı sen yadsıyorsun ya ben yok etmek istiyorum. İnsanım ve hata yapıyorum, bazen tekrar tekrar yapıyorum her insan gibi, var olan tüm canlılar gibi yanılıyorum, bazen tekrar tekrar... kabul görmek istiyorum artık fakat bir insanın daha varlığıma dokunmasına mecalim yok, ölsem diyemiyorum öte dünya için tüm sermayemi yitirdim, üstüne dünyada asla bırakmak istemeyeceğim bir varlık edindim. biraz nefes almaya ihtiyacım var, bedenimi zayıflayıp ruhen güçlenmeye, nefes alıp enerji toplamaya ve enerjimi yüklerinden seni kurtarmak için harcamaya ihtiyacım var. sırtındakileri atıp bana şöyle bir baksan, attıkların arasında olmadığımı görsen... bana bakışında birazcık parıltı görsem ömrümce gam yemem.