Bir zamanlar her şeyin değişebileceğine inanırdım, dünyayı değiştirebileceğimi bile düşünürdüm, halen dünyanın değişeceğine inancım tam fakat eminim ki onu değiştiren ben olmayacağım, eşimi ya da kanepenin yerini bile değiştiren ben olmayacağım muhtemelen, pasivize olmak ömrümün belki sadece bu dilimine mahsustur pek bunu kestirebildiğim söyleyenemez, tek bildiğim üzerimdeki yılgınlık...
Bebeğim için umutlarımın çöp olması düşüncesine katlanamıyorum, onun için yeterince güç toplayabilecek miyim zamanla? Yanında dimdik bir duruşu tanımazsa kendi ayakları üstünde nasıl durur?
Oğluma sımsıkı sarılıp gözümü tüm dünyaya kapamak istiyorum, babası ikimizi birden sarıncaya kadar da açmak istemiyorum gözlerimi...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder