uzun zamandır içim doldu doldu boşaldı ve tek kelime yazamadım, değil buraya herhangi bir kağıda anlamsız çizgilerle bile atamadım içimdekileri... boşanmanın eşiği, alt üst olmuş aile ilişkileri, kavgalar kasırgalar sonrası sessiz bir limanda yazıyorum şimdi bunları, ömrümden ömür gitti, bebeğim dışında bir tutar dal bulamadım. İşin ilginci tüm patırtı o ve bakımıyla ilgili mevzulardan doğdu, yazık ki evde huzur sunamadım bebeğime yine de çok şükür sakin bir bebek...
7 aydır işten uzaktım bu hafta itibarıyla bebeğimden uzağım... tüm bu süre içinde yaşananları düşününce akıl ve beden sağlığımın yerinde kalması mucize gibi geliyor. Sütüm azaldı ve azalması gereken kilolar arttı ama yine de ucuz atlattım bu dönemi sanırım. Yine de sık sık içimden çığlık atmak geliyor, tepinip ağlamak istiyorum arada çaktırmadan olmadık yerlerde çabucak ağlayıp toparlanıyorum. Ve insanları eskisi kadar gönülden sevemiyorum. Yaşadığım hayal kırıklığının tarifi yok, kızgınım üstelik, hayatımda yaşadığım en güzel en dolu dolu en müthiş duyguyu boğazıma dizdikleri için asla affetmeyeceğim. Bu insanlar hep mi böyleydi, zamanla bana karşı mı bu hale geldiler anlamıyorum.
Bebeğim, hayatımın ışığı... işteyim ve burnumda tütüyor. İnşallah hep masum iyi ve sevecan kalır. Babasının tüm güzelliklerini almış, aşk onun da yüzünde... "Baba" halen dudağımdan dökülürken beni eksik hissettiren kelimelerden ama bir adama baba olmak bu kadar mı yakışır, onu oğlumla gördükçe daha çok aşık oluyorum, bir sürü insana kırgınım bir ona gönül koyamıyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder