içim sıkıldı.

merak ediyorum, acaba duygularımı aklımdan daha fazla önemsediğim için mi güçlüler? yoksa hani kör olan kişilerin duyma, koku alma yetileri güçlenir ya zamanla; akılsızlığım duygularımı körüklüyor olabilir mi? zeki bir insan evladı olduğumu söyleyebilirim, akıl olayı biraz şaibeli, kaç zamandır aklımı bıraktığım yerden alamıyorum mesela...

günler var ki aklıyla fikriyle yüzyıllardır unutulmamış adamların ortaya attığı düşüncelerle uğraşıyorum, hepsi mutluluğu akılla aramış ama hiçbiri akılda aramamış...illa bir öz, ruh veya en azından güçlü bir duruş öngörmüş mutluluk için...ben bir adamda arıyorum, aramalarıma yanıt alamadığımdaki mutsuzluk bundan olabilir, ona ruhum, özüm, sonsuzluğum diyorum, pek akıl kârı işler yapmadığımın farkındayım, işe de gitmiyorum bu hafta, beynimi yiyen tüm bu gevezeliklerden kurtulmamın yolu yok gibi...

dün uzun zamandır ilk kez tv karşısında zaman öldürdüm, gördüğüm her yere gitmek istedim, hindistan'ın veya afrika'nın gözüme böyle güzel göründüğü olmamıştı, amerika uzak sayılmazdı, avrupayla komşuyduk ya zaten...son bir ayı annemden dolmuş parası istememek için belediye otobüsü bekleyerek geçirdiğim düşünülürse, bırak orayı burayı il sınırları içinde belediye otobüs güzergahında olmayan yerleri bile göremeyeceğim aşikar, önümüzdeki bir yılda gezi planı yok, "dünya çok küçük" ve fakat "büyük köy" denilen bu şehir bile ulaşılmaz noktalarla doluyken, uzaklar çok daha uzak...

keşke yanımda olsaydı, keşke kimseye sormadan iyi olup olmadığına sessizce bakabileceğim kadar yakında olsaydı, keşke yakınlaşmak daha kolay olsaydı, mesafeler olmasaydı, bir de şu keşkeler...