yaşamak akıl işi midir kuzum?

tuhaf bir haftasonu geçirdim.

cuma akşam vakti, annemin kulaklığının pili bitmiş, tv yine son ses açık, ben salondayım, son bir aydır yapmadığım kadar uzun bir telefon konuşması yapmışım ki arkadaşla keyfime diyecek yok, tam kapıyı açıp mutfaktan keyfimi tellendirecek şöyle güzel demli bir çay almak üzereyken o şarkıyı duydum, tv’de onun şarkısı vardı, ekranda bana benzettikleri kız, annem “bak ya barışmışlar bunlar yine”dedi, kız saçını attırarak yürürken şarkının sesi giderek kısıldı ya da ne bileyim benim beynim uğuldamaya başladı belki…



ertesi gün öğle vakti yalnızdım, öğle yemeği hazırladım, yalnız yemekten hoşlanmam, sırf gürültünün kalabalığı olsun diye tv açtım, dünkü dizi, aynı sahne, yine o şarkı, çığlık çığlığa, ağlamaklı…lokmamı boğazıma dizdi, yediklerim önce soluk borumu sonra ta yüreğimi sıyırdı geçti ve midemdeki derin boşluk bana mısın demedi.

pazar, kahvaltıdan sonra keyif çayı eşliğinde annemle hayli lafladık, vakit öğleye yakındı, evi toparlayıp bulaşıkları yıkamak için yekindim, müzik de dinlerim fikriyle telefonuma gittiğimde çalıyordu, açtım, arayan oydu, o dakika nasıl ölmedim de sağ kaldım hala şaşıyorum, neden ölecekmişim gibi hissettim onu da bilmiyorum, ne olacak bundan sonra hiç mi hiç bilmiyorum.