sert virajlı rampalar, dağlar ve asfalttaki yabani tavşan

'dünyanın öbür ucuna git'mek için elimden geleni yapacağım ve bunu mümkün olduğunca adım adım yapıyorum.

dün ılgaz dağı'nın eteklerindeydim, sabah dikmen vadisi'nde yürüyordum, şu an çukurova'dayım, plansız geziyorum, serseri bir kurşun gibi... umarım kaderin tetiklediği yer bir gezginin sol yanı olur ve ölüm bizi ayırıncaya dek orada saplanır kalırım, yoldan çıkmadığım ve bir kalbin sıcaklığını hissettiğim sürece kanayan sızlayan bir yara olmaya değer mi bilmem ama şayet acı vereceksem tüm o ağrıyı acıyı sahipleneceğim, onu biliyorum.

aklıma da gelmiyor değil hani yollarımı şaşırdım da ondan mı bu yol sevdası, bu arayış aslında bir kayboluş hikayesi mi?

sevdiğimin yanına gitmeye bahane bulamıyorum, aklına girmeye yol bulamıyorum, kalbinde yönümü yitiriyorum; bana öyle geliyor ki bu adama ulaşmak dünyanın herhangi bir yerine ulaşmaya çalışmaktan kat be kat meşakkatli... insanın haritasını okumak bir hayli zor.